دوباره از راه رسید.....

فصل مهربان و صبور من!

دوباره از راه رسید برگ ریزان درخت پشت پنجره...فصل 

 چایی

خوردنهای مکرر و خواندن رمان پشت رمان...

پاییز را دوست دارم...

آبانی ها را دوست دارم...

من دختری از تبار پاییزم و بی شک امسال هم کنار پنجره

 چایی مینوشم

 درختان را میبینم و رمان میخوانم!

روزی میرسد که دلتنگی های من تمام میشود،روزی میرسد که گریه های من تمام میشود،

روزی میرسد که تنهایی های من تمام میشود،روزی میرسدکه من دوست داشتنی ترین زندگی

راشروع میکنم وتمام وجودم سرشاراز محبت وعشق میشود اینهاامیدهایی است که درنبوداوبه

 خودم میدهم تاعشقش راازیادنبرم واورامال خودبدانم!امانمیدانم درفراغ ونبوداوچگونه زندگی کنم

ورویاهایم راپرکنم.درنبود اوبرای چه کسی اشک بریزم ورویاهایم رابسازم خیلی تحمل میخواهدتاعشق

راازاوگدایی کنی واوهیچ واکنشی نشان ندهد!اه نمیدانم چه کنم وبرای فرار ازدرد های خود به کجا 

بروم.روزی خواهدرسید که من این ارزوها راباخودبه گورمیبرم واودرآغوش دیگری زندگی می کند!

اماقول میدهم تازمان مرگم بارویاوامیدهایم به زندگی بااوزندگی کنم!

     ببار ای باران ، ببار که غم از دلم رفتنی نیست،

 اشکهای روی گونه ام دیدنی نیست.

ببار ای باران که این تنهایی تمام شدنی نیست

، آن لحظه های زیبا تکرار شدنی نیست

. ببار ای باران که شعر تلخ جدایی خواندنی نیست ،

 غم تلخی که در سینه دارم فراموش شدنی نیست

شبهای پر از درد که فردا شدنی نیست

گفتم که برایت بفرستم دل خود را

افسوس که نامه دلم تاشدنی نیست

همین روزهاست

که باید چمدانم رابردارم
و بروم.
جاده ها مرافریادمیزنند
درگنگترین سکوتی
که عذاب رفتن توست
آنهاهم فهمیده اند
نبودن تو ناعادلانه ترین
حکم خدابود در حق من که عاشقانه پرستیدمت!
بی هیچ حرفی ماندم
و دیوارها،
پنجره ها،
همه حکم پوسیدن مرازمانی دادند
که تو راحت در را بستی ورفتی
و من ماندم وخانه ای
که انفرادیترین سلول دوست داشتنت بود!
سلولی خالی از"تو"
وپراز"من"
سلولی که حتی درودیوارهایش
تو را نفس میکشند
باهمان عشق
حواست با من هست!
"تو" دل کندی
و"من"،
"من" دارم جان میکنم
جان...

داشتن ات....
مثــلِ نم نمِ باران ، جاده ی شمال ،
مثلِ مستیِ بعــد از اولین پیک هایِ شــراب
مثلِ خوابِ بعـــدازظهر ...
مثل بوسه هایِ تند تند و یواشکی...
مثلِ آهنگ های قدیم کریستی برگ ...
مثلِ دیالوگ های فیلمِ شب یلدا ...
مثلِ آن بغلی که عاشق ات است ، جدا نمی شود ، تنهات نمی گذارد...
و مثلِ برگشتن آدمی که سالها منتظرش بودی...
آی می چسبــد....
آی می چسبد....

تنهایی...

آروم آروم به نبودنت عادت میکنم...

چون هیچوقت داشتنت رو تجربه نکردم....

دیگه به داشتن چشمهای پر از حسرتم عادت کردم ...

سهم منم همینه تنهایی تنهایی تنهایی

انقدر این بغض گلومو سنگین کرده که حتی...

نمیتونم حرفامو اینجا بنویسم.

دیگه بی هوا خندیدن رو یاد گرفتم

دیگه تنهایی رو خیلی وقته یاد گرفتم .......

تو نگرانم نشو همه چیز را یاد گرفتم ...

یاد گرفتم چگونه با تو باشم بی انکه تو باشی ...

یاد گرفتم نفس بکشم...

بی تو...و بیاد تو

یاد گرفتم چگونه نبودنت را با رویای با تو بودن...

و جای خالی ات را با خاطراتت پر کنم....

خوش به حال اونی که دستای تو رو میخواد بگیره...

یادت باشه هنوز تو قلبمی...

حسود نیستم ولی به شریک زندگیت حسودیم میشه...

                                مواظب خودت باش خداحافظ...

ﯾﻪ ﻭﻗﺘﺎﯾﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ

ﺩﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﯾﮑﯽ ﺗﮑﻮﻧﺖ ﺑﺪﻩ ...

ﺗﮑﻮﻧﺖ ﺑﺪﻩ ﺑﮕﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﻣﯿﺨﻮﺍﺑﯽ، ﺑﺴﻪ ﺩﯾﮕﻪ !!

ﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﻮﺭﻣﺎﻝ ﮐﻮﺭﻣﺎﻝ ﺑﺮﯼ ﮔﻮﺷﯿﺘﻮ ﭼﮏ ﮐﻨﯽ!

ﺑﺒﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺍﺱ ﺍﻡ ﺍﺱ ﺑﺮﺍﺕ ﺍﻭﻣﺪﻩ !!..

" هنوزﺧﻮﺍﺑﯽ ﺗﻨﺒﻞ"؟

ﮐﻪ ﯾﻬﻮ ﯾﮑﯽ ﺩﺳﺘﺸﻮ ﻣﯿﺰﺍﺭﻩ ﺭﻭ ﺷﻮﻧﺖ ﻣﯿﮕﻪ.

ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟

ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﯿﺎﯼ ...

ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭﺩﺍﺕ، ﺩﻟﺘﻨﮕﯿﺎﺕ، ﺑﻐﻀﺎﺕ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯿﺸﻪ !...

ﭘﯿﺸﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﯿﮕﯽ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭﯼ ﺷﺪ،

ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ! ؟

ﺍﻭﻧﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻭﻗﺘﻪ ﻣُﺮﺩﯼ،

ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ، ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﻔﺲ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﻫﺎ...

ﻫﻨﻮﺯ ﺟﺴﻤﺖ ﺗﮑﻮﻥ ﻣﯿﺨﻮﺭ ...!

مرا با خيالت تنها نگذار

خيالت اصلاً به تو نرفته…

مهربان نيست

آزارم ميدهد..!!

دلم خودت را ميخواهد...

میفمهی!!!خودت را...

غمگین ترین جای خاطره اونجاییه که
کم کم احساس میکنی
چهرش داره از یادت میره